Mijn verjaardag op vrijdag 23 april werd door een voorval op zondag 25 april overschaduwd.
Ons kleine meisje, onze princes-op-de-erwt, onze verwende slagroometer,
D'Eden Lover Paolina is niet meer...
We hebben 1,5 week gevochten. Volgens onze dierenarts had ze een acute longontsteking.
1,5 week antibiotica, infuus, extra voeding en verwennerijen met slagroom mochten niet baten.
Zondagavond ging het niet meer goed en zijn we naar de dienstdoende dierenarts gegaan. Hij luisterde naar ons verhaal van de behandeling en keek toen naar Paolina. Hij luisterde naar haar hartje en zei toen heel eerlijk: "ik kan jullie niet meer helpen". Haar hart bleek een zware afwijking te hebben waardoor haar longen en buik al gevuld waren met vocht, waardoor ze dus ook zo slecht kon ademen (iets wat onze eigen dierenarts afdeed als longtontsteking !).
Het enig katwaardige wat we konden doen voor haar was afscheid nemen en haar in laten slapen.
Er zijn heel wat tranen gevloeit, ook omdat Paolina pas 3 jaar oud was en omdat het een poesje was dat een speciaal plekje in ons hart had.
We hebben haar mee naar huis genomen en een mooi plekje in onze achtertuin gegeven zodat ze toch nog bij ons is.
Wat overblijft is toch een stukje ergernis en woede over het feit dat onze eigen dierenartsen haar hart 3x beluisterd hebben tijdens de afgelopen 1,5 week en dat niemand ons heeft verteld over haar hart. Als we er nou eerder bij waren geweest, hadden we dan nog iets kunnen doen, vraag ik me nu aldoor af... Wij hebben alles gedaan wat we konden, maar ik heb het gevoel dat onze dierenartsen ons in de steek hebben gelaten. En dat gevoel zal nog wel even blijven hangen ben ik bang !
Hoe het met onze kittens gaat, laat ik even in een ander berichtje weten.
Ze moeten nog een beetje groeien en ouder worden voordat de eerste moeilijke periode achter de rug is en ik opgelucht adem kan halen en foto's kan maken.